Je hebt singer-songwriters en dan heb je Tom McRae. Niet voor niets worden er parallellen getrokken tussen deze getalenteerde songwriter, zanger en performer en grootheden als Nick Drake of Bob Dylan. Weinig artiesten kunnen je zo diep raken met gevoelige teksten, een aangrijpend stemgeluid en bovendien een verhalenverteller en humorist die nooit zelfspot uit de weg gaat. Kapsones of coolness zijn hem vreemd en Tom is iemand die naast zijn fans staat of zelfs liefst ertussen, zoals we vanavond nog mochten beleven toen hij in een uitverkochte Amor van De Roma er bijna letterlijk tussen lag toen hij in al zijn enthousiasme bovenop de tafels sprong en er bijna met gitaar en al vanaf donderde. Een veiligheidsnet is misschien aan te raden op de volgende tournee. 

Risico’s horen nu eenmaal bij het vak en daar doet Tom het ook voor, zo horen we hem letterlijk verkondigen. Niets is spannender voor hem als uit de losse mouw songs te spelen en ook nieuwe songs te brengen en zien hoe het publiek erop reageert. Tom McRae is op tour met zijn laatste release "Étrange Hiver”, een protest plaat en zijn manier om zijn afkeer te tonen voor de Brexit door songs in het Frans gezongen te brengen met participatie van Franse en zelfs een Belgische artiest, Wannes Cappelle, die in “Bloodshot” zijn beste West Vlaams mag bovenhalen. Vanavond zal Tom dit prachtnummer in een volldig Engelse tekst brengen, maar een duet ligt misschien op een volgende tournee wel in het verschiet. Een protestalbum betekent niet dat Tom McRae van zijn gepatenteerd pad als schrijver van pakkende, intieme songs afwijkt door politiek getinte songs te gaan schrijven, integendeel. De boodschap van de vergissing van de eeuw zit hem in de participatie van voor hem nu overzeese, Europese artiesten zoals Keren Ann, Chien Noir, Clou, Alex Beaupain, Rose, Naya, Vanille, Helena Noguerra, Alma Forrer, Aïtone, Julien Brocal. Een hele lijst dus van bekende en minder bekende namen, die stuk voor stuk op Tom’s wishlist stonden om hem op plaat bij te treden. Dat het bijna zeven jaar duurde vooraleer er een opvolger kwam voor “Ah The World, Oh The World”, had ook te maken met Corona, een vies beestje dat zoals bij vele artiesten roet in het eten kwam strooien.

Met zeven knappe albums op zijn conto kan Tom McRae al bijna zijn vijfentwintigjarig jubileum vieren, nadat in 2000 zijn eerste, zelfgetitelde topper “Tom McRae” verscheen. Keuze zat om een boeiende setlist samen te stellen en die krijgen we ook. We horen Tom zijn beste Frans boven halen in het romantisch walsende titelnummer van de nieuwe plaat "Étrange Hiver” en het herfstige in liefdesverdriet gedrenkte “Ginkgo”, tokkelend op gitaar in plaats van piano. Het is echter het gouden oudje “2nd Law” dat de eer krijgt om te genieten van een druppelende pianobegeleiding en hij noemt het een vijfentwintigjarige reis met zijn ruimtetuig door het muzieklandschap van toucherende frequenties die ons connecteren. We moeten hem gelijk geven want de connectie met de fans die genieten van Toms muziek, humor, verhalen en teksten is er overduidelijk en ook voor hem het belangrijkste. Apathisch voor een grote mensenmassa in een stadium staan is misschien beter voor je bankrekening en size matters, grapt hij, maar zonder verbinding met de fans toch teleurstellend. Hij grapt ermee dat er telkens sold-out op de affiche staat , maar zoals vanavond de capapciteit van de zaal beperkt is tot 90 personen. Het zal de fans worst wezen die intens genieten van een bijna letterlijke avond met de artiest op de schoot. Klassiekers als “Bloodless” worden in hun refrein dan ook intens meegezongen door het publiek en Tom doet er nog een schepje bovenop door met akoestische gitaar, dansend op de tafels, door de zaal te trekken, een hele ommekeer voor een jongen die ooit bedeesd begon met hymnes te zingen als “Once in Royal David's City” in het kerkkoor van zijn vader predikant. De fans worden nog meer verwend met de knappe, hartbrekende request “Let Me Grow Old With You”, uit “Do I Sleep And Miss The Border”, uit zijn periode met Oli en Olli, aka The Standing band. “A&B Song” heeft na al die jaren nog niets van zijn vurigheid ingeboet en laat met het explosieve “One Mississippi” met zijn Springsteen gevoel, voelen dat McRae ons ook kan raken in uptempo nummers. 

Tom McRae is een man met een boodschap. Niet alleen keert hij zich tegen de Brexit, maar in het op paukenstok op gitaar gedrumde “Mend Your Heart”, ook tegen de hedendaagse dreiging van Artificial Intelligence voor de artistieke wereld, die kunst zielloos gaat maken, gedirigeerd door geprogrammeerde robots zonder hart en het unieke van iedere persoonlijkheid onder de mat zullen vegen. We moeten “The Boy With The Bubblegum”, als gekende song tegelijkertijd de ultieme afsluiter van de avond, groot gelijk geven. Geen enkele robot zal ons ooit zo weten te raken als een Tom McRae doet, die opnieuw moeiteloos en oververdiend alle zieltjes op zijn hand kreeg op deze fantastische avond.

Yvo Zels   

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina van yvozels.